Van de Connemara naar The Burren
240km langs de kustlijn
-----------------------------------------------
Voor de verandering regent het pijpestelen, in Engelstalige landen bekend als “it’s raining cats and dogs”… Tijd om te vertrekken voor de 7e etappe, een rit van ongeveer 240 km. Deze heb ik thuis zo uitgestippeld dat het parcours langs 3 kleine schiereilanden verloopt waarbij we zoveel mogelijk de kustlijn proberen te volgen.
De eerste stop is in het dorpje Carraroe, waar we een ongewoon strand vinden. Dit bestaat uit kleine stukjes koraal en heeft de toepasselijke naam “Coral Strand”, heel raar en heel uniek. Gelukkig regent het niet meer en kunnen we uitgebreid het strand bezoeken. We zijn er zo goed als alleen.
Coral Strand
---------------------------------------------
Coral Strand met naast het strand zoals
gewoonlijk ook nog heel veel rotsen...
------------------------------------------
Net opgepikt van de grond.
Inderdaad: kleine stukjes koraal
in plaats van zand. Schijnt uniek te zijn.
----------------------------------------------
De rit gaat verder via de grote stad Galway waar we dwars doorheen rijden en zo komen we in de Burren.
Dit desolaat gebied is beroemd om haar kaal maar zeer vruchtbaar landschap. De vorming ervan begon ongeveer 300 miljoen jaar geleden, toen een meters dik pakket kalksteen ontstond. Dit kalksteenpakket kwam na verloop van tijd boven zeeniveau te liggen en vormde het plateau dat we nu kennen als The Burren.Toch is het absoluut niet troosteloos. Zodra je het gebied induikt blijkt het te barsten van de vitaliteit: overal tussen de kalkrotsen groeien de prachtigste bloemen en talloze orchideeën.
Héél veel rotsen
--------------------------------------------
Blijkens de vele vele prehistorische graven en ringforts was The Burren al vroeg in trek als woongebied. Opmerkelijk zijn ook de oude kerken en abdijen, opgetrokken uit de grijs-paarse stenen uit het gebied. De muren lijken zo uit de omgeving gehakt.Het hoogtepunt van deze rit is de Poulnabrone Dolmen, een typish hunebed. Het graf dateert uit het Neolithicum, zo’n 5000 jaar geleden.
De Poulnabrone Dolmen.
Een hoogtepunt tijdens een bezoek aan The Burren
------------------------------------------------
Onze volgende BB: Emohruo
-----------------------------------------
De volgende stop is onze B&B Emohruo, bij John en Margaret Carey, waar we om ongeveer 15.30u aankomen. We krijgen een kleine kamer, maar voor één nacht is dit wel voldoende. De kamer is zoals gewoonlijk zeer proper. We krijgen één sleutel, enkel voor de kamer."Do we have a key to the front door ?"
Ze kijkt heel verwonderd.
"We don't lock the front door. It's always open."
Het weer is goed en we hebben nog tijd genoeg; we besluiten dan maar om de Cliffs of Moher te bezoeken.
Deze klippen, grenzend aan The Burren, behoren tot de hoogste klipkusten in Europa. Ze bestaan uit kalksteen en strekken zich uit over een lengte van acht kilometer aan de Ierse westkust, tussen de dorpen Doolin en Liscannor. Het hoogste punt ligt op 230 m.
Van de parking naar de cliffs is het een kwartiertje stappen. Daar aangekomen wordt de hoeveelheid regenwater nog maar eens aangevuld en krijgen we een wolkbreuk te verduren. De regenjasjes hebben hun dienst al goed bewezen, hier in Ierland.
Een wolkbreuk en geen mogelijkheid
om te schuilen. Afwachten dan maar...
---------------------------------------
Merkwaardig hoe de mensen ondanks het verbod, de waarschuwingen en de gladde modder toch naar het hoogste punt willen gaan. Er zijn al vele roekeloze toeristen in zee gevallen.We willen nog O’Briens Tower bezoeken, maar deze blijkt gesloten te zijn.
The Cliffs of Moher
----------------------------------------
Loodrecht naar beneden.
Het hoogste punt is 230 meter
---------------------------------------------
Levensgevaarlijk. Toch zijn er die langs
daar verder gaan, ondanks het verbod.
----------------------------------------
O'Briens Tower. Gesloten...
------------------------------------------
We keren dan maar terug naar onze B&B en rijden verder naar het dorpje Doolin, waar we een restaurant vinden die ondanks het late uur nog altijd heerlijke maaltijden serveert.Als we terugkeren naar Emohruo is het al heel laat en is het huis in diepe rust. Maar we vinden inderdaad de voordeur open.
Voor morgen staat het schiereiland Dingle op het programma, en om er te geraken moeten we de rivier de Shannon oversteken met de ferry. Ik ben benieuwd.
To be continued…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten